1907’de Massachusetts, Haverhill’den Duncan MacDougall, ruhun varlığını kanıtlamaya karar verdi. Gereksinimi olan tek şey, nezaretinde ölmeye istekli olan beşerler ve köpekler bulmaktı. İskoçyalı tabip, her ne kadar notlarında neden olduğu yazmasa da, ruhun bir tartısının olduğunu ve ölçülebileceğini düşünüyordu. Öldüğümüzde ruhun vücuttan ayrıldığına, bu nedenle de yükünün ölçülüp varlığının kanıtlanabileceğine inanıyordu.
Lakin bu deney için çok düzgün bir zamanlama yapması gerekiyordu. Ölmeden çabucak evvel ve çabucak sonra tartı ölçümü gerçekleştirmeliydi. Ortadaki fark, ruhun yükünü gösterecekti. MacDougall, ölmeye hazır gönüllüler aradı. Bu gönüllüler terazinin hassasiyetin bozmamak için tartılırken ve ölürken hiç de hareket etmemeliydiler. Tüberküloz yahut gibisi hastalıklardan ölmek üzere olan ölümcül hastaları seçti.
Muayenehanesinde geniş bir terazi üzerine bir yatak koydu. Bedenden kaybedilen sıvıların ve katıların yatak tarafından yakalanması ve toplam tartıya dahil edilmesini sağladı. Lakin tartılma vakti geldiğinde işler pek de beklediği üzere gitmedi. Notlarında, kusurlu deneylerden biri için “maalesef ölçeklerimiz ince ayarlanmamıştı ve işimize karşı olan beşerler tarafından epey müdahaleye maruz kaldık” diye yazıyor. Bir diğer denemede ise hasta, daha tartı ayarlanmadan evvel hayatını kaybetmişti.
Elde edilen sonuçlara nazaran, hastalardan biri tam mevt anında 21,3 gram kaybetmiş görünüyordu. Bir oburu nabzı ölçülmeden evvel 14, ölçülüp öldüğü katılaştıktan sonra 42,5 gram kaybetmiş manzara. Bir diğer denek ise hem vefat anında kilo kaybetti, hem de öldükten sonra bir müddet kaybetmeye devam etti. Çoğunluk tartının bozuk olduğunu ileri sürse de, MacDougall ruhun varlığını kanıtladığına emindi.
Hayvanların Ruhu Yok mu?
Fakat “bilimsel” çalışan bir araştırmacı olarak, burada durmadı. 15 köpek buldu ve onları tartının üzerine çıkararak öldürdü ve tartmaya çalıştı. Burada sorun, köpeklerin sabit durmamalarıydı. Hasta köpek bulamamıştı, o yüzden deneyi sağlıklı, güçlü köpeklerle yapmak zorunda kalmıştı. Yeniden de köpeklerle yapılan deneylerde bir tartı farkı görülmedi, bu da MacDougall’ın hayvanların ruhu olmadığına hükmetmesine neden oldu.
Çalışmasını yayınladığı anda büyük tenkitlere maruz kaldı. Metodolojisi yerden yere vuruldu, gerçi kendisi de tam vefat anını yüzde yüze muhakkak tespit edemeyeceğini kabul ediyordu. Tartı değişimleri vefat sonrasında kan dolanımı durduğundan vücudun sıcaklığının süreksiz bir müddet artmasına bağlı olarak vücut sıvılarının buharlaşmasına bağlandı. Tartıların hassas olmadığını, insanların hareket etmiş olabileceği de sav edildi. Her durumda, çalışması meslektaşları tarafından aylar boyunca alaya alındı ve dalga geçildi.
Sonuçta ise tarihe, ruhun tartısını ölçen birinci bilim insanı olarak değil, maalesef bir köpek katili olarak geçti.
