ABD hükümetinin yönetiminde bulunan müzeleri yöneten Smithsonian Institute’tan Dr. Karen Osborn “Fotoğraflarını bir türlü çekemiyordum. Yalnızca silüetleri çıkıyordu” diyor.
Osborn’un ayrıntılı çalışmaları, hayvanın “aşırı siyah” cildinde ışığın nasıl hapsedildiğini ortaya çıkardı.
Deniz biyologları, fotoğraf çekimini zorlaştıran b durumun, birebir vakitte balığa büyük bir kamuflaj yeteneği verdiğini anlatıyor.
Balıklar böylelikle avcı tipler tarafından kolay kolay tespit edilemiyor.
Araştırmacıların Current Biology mecmuasında yayınladığı ve bu balığın cilt yapısını anlattığı yeni bir makale, misal bir biçimde ultra siyah materyaller üretilebileceğini ve bunun da teleskopların yahut kameraların iç yüzeyleri üzere yerleri kaplamak için kullanışlı olacağını söylüyor.
Dr. Osborn, birden fazla balık tipinde birbirinden bağımsız bir formda gelişen bu cilt yapısının şöyle anlatıyor:
“Ciltlerindeki pigmentlerin boyutu ve biçimi, doğuramadıkları ışık huzmelerini yan doğrultuda dağıtmak için teğe bir.
“Bu pigmentler ağır bir biçimde, ince bir katman üzerinde bulunuyor. Böylelikle ışığı geri yansıtmayıp, ciltlerine yanlışsız geri yansıtıyorlar. Bu bir ışık tuzağı.”
Dr. Osborn’un fotoğraf çekmekte bu kadar zorlanmasının akabinde kendisi ve ekip arkadaşları bu balığa daha yakından, mikroskobik ölçekte bakmaya karar vermiş.
Denizlerin alt katmanlarında neredeyse hiç güneş ışığı olmasa da o bölgelerde yaşayan yırtıcılar, kendi vücutlarından ışık üreterek avlarını bulabiliyor.
Dr. Osborn “Derin denizlerde yaşarken ışığın nereden geleceğini bilemezsiniz. Derin denizde yaşamak bir futbol alanında saklambaç oynamaya benzeri. En âlâ talihiniz, yeşile dönüşüp olabildiğince alçak bir biçimde çimlere uzanmaktır” diyor ve ekliyor:
“Siyahlık bu hayvanların hayatta kalma bahtını net bir formda belirliyor.”
Dr. Osborn, bu fotoğrafları çekebilmek için özel ışıklar kullanmak zorunda kaldığını ve ayrıyeten fotoğraf düzenleme programı Photoshop’ta da çok oynama yaptıklarını söylüyor.
