Birinci oyundan biraz bahsetmeden 2. oyuna geçiş yapmak istemiyorum. The Last of Us, Sony PlayStation 3 konsolunun en sevilen oyunlarından biriydi elbet. Pek çok oyuncunun bu oyundan sebep konsol aldığının da altını çizmek gerekiyor. Oyun öylesine büyük ilgi gördü ki, daha sonra PS4 için The Last of Us Remastered sürümü de satışa çıktı. Ben o oyunu da edindim ve tekrar tekrar oynayıp bitirdim, hiç üşenmeden, büyük bir keyifle.
The Last of Us’ı öteki oyunlardan ayıran pek çok etken var; fakat bunun en başında pek çok inceleme yazısında da göreceğiniz üzere oyuncuyla duygusal bağ kurabiliyor olması. Biz hikayenin içindeyiz ve kahramanlarımızla bir his alışverişimiz var; bu da onların hayatta kalmalarının bizim için de hayati bir kıymet arz etmesi mealine geliyor. Yol boyunca birilerini kaybediyoruz ve başımıza gelenlere gerçek manada üzülürken buluyoruz kendimizi; ve doğal o müzikleri yok mu hele; sahiden de şahane. Spotify’ı açıp ara ara ‘soundtrack’ini dinlerim, âlâ gelir nedense. Kıyamet sonrası yeni yerküre sistemini anlatan oyunda aslında bir sistemde yok; pek çok küme var ve hepsi hayatta kalma uğraşı içinde. Birinci oyunda kahramanlarımız Joel ve Ellie idi. Her ikisi de gönülden bağlıydık ve canları yandığında bizim de canımız sıkıldı. Ellie çok daha küçük bir evlat olduğundan Joel ile olan diyaloglarını takip etmek dehşetli bir keyifti.
Neyse, mevzuyu çok dağıttık. Birinci oyunda Ellie ile Joel hastaneye ulaşmaya çalışıyordu ve yerküreyi çepeçevre saran virüsün tesirinden yalnızca Ellie yerküreyi kurtarabilirdi. Lakin Joel’un hamlesiyle her şey değişiyor ve oyun unutulmaz bir finale imza atıyordu.
The Last of Us Part II ise oyunun hikayesine devam ettiğimiz bir oyun. Hikayede o kadar çok sürpriz var ki, oyun esnasında ‘yok artık’ dediğim pek çok sahne geçişi olduğunu söyleyebilirim. Birinci oyunda Ellie ile daha barışıktım açıkçası; lakin bu oyunda Ellie ile bölge mahal karşıt düştüğümüz oldu; fikirlerimiz çatıştı yani. ‘Ellie yapma’ diyorum içimden, lakin hikayeye bağlı kaldığımdan istemediğim aksiyonlar içinde de bulabiliyorum kendimi.
Oyun yaklaşık 30-35 saatlik bir oynanış mühleti sunuyor. Doyurucu mu derseniz; bence ‘eh işte’. Yani daha da uzun olmasını bekliyorsunuz. Çok sene bekledikten sonra zati ne kadar uzun olursa olsun bana yetmeyeceğini biliyordum; o yüzden şaşılacak bir durum yok. Hikayede bölge mahal aksaklıklar bulunsa da, kimi vazifeleri yaparken ‘niye bunu yapıyorum, ne gerek var’ deseniz de oyunun hikayesi sizi sarıyor katiyetle. Lakin birinci oyunun hikayesinin noktası çok hususî, onu da belirteyim.
Grafikler hakikaten de süper. PlayStation 4 Pro ile deneyimlediğim oyun, sahiden de konsolu sonuna kadar zorluyor. Nispeten geniş bir haritaya sahibiz; yani birinci oyunda daha sonlu olan yerler çok daha geniş. Binaların katlarını tek tek çıkıyor, çatışma içine girebiliyoruz. Oyuncu isterse gaye odaklı hikayeyi daha süratli bitirebilecekken, ben her bölgesi dolanmayı tercih ettim; hem mühimmat topladım hem de oyunun keyfini biraz daha çıkardım. Lakin binalar umumide boş görünse de, pek de o denli değiller! Hava koşullarının da altını çizmek istiyorum. Birinci oyunda iklim değişikliğini oyun ilerledikçe yaşıyorduk ve son olarak ilkbaharda oyun sona eriyordu. Ama The Last of Us Part II’de mevsimleri iliklerinize kadar hissediyorsunuz; çok fakat çok gerçekçi. Karakış ortasında atlarımızla bir noktaya giderken biz de üşüyor üzereyiz; o fırtına sesleri, kar fırtınasının yarattığı ambiyans harika. Ya da gök gürültülü sağanak yağışın olduğu bir gayrı sahne de oldukça gerçeğe yakın. Bu da kendinizi daha çok oyunda bulmanızı sağlıyor. Birinci oyunda bu daha yüzeyseldi; 2. oyunda hava kuralları üzerine hayli çalışılmış ayan ki.
Biraz da müziklerden bahsedelim. Birinci oyuna kıyasla çok daha geren müzikler var bu defa. Ben de taraf nokta tempo tutup düşmanlara saldırdığımı biliyorum yani; daha sahihi sizi gaza getirip elinizde ne varsa düşmana saldırabiliyorsunuz. Bu müziklerim tansiyonu arttırdığı da bir gerçek. Katiyetle kulaklığı takıp oynayın; zira müziklerle birlikte atmosferi uygunca anlamak için uygun bir ses sistemi yahut kulaklık kural.
Karakterlerimiz biraz daha büyümüş yeni oyunda. Ellie, artık 19 yaşında genç bir kız. Ve evet, birinci oyunun tersine Ellie artık yüzme biliyor. Bu elbette çatışmada bize ek sağlıyor. Ellie’nin çatışma esnasında yüzüne baktığınızda surat tabirinden etkileneceğinizi söyleyebilirim.
Oynanışa gelelim. Birinci oyuna nazaran oldukça yol kat etmiş The Last of Us Part II. Öncelikle çok daha gerçekçi bir oyun deneyimi sizleri bekliyor; bunu baştan söyleyeyim. İnternette yayınlanan medyalardan da anlaşılacağı üzere Ellie, kokusunu alan köpek yüzünden bile güç duruma düşebiliyor ve düşman onu fark edebiliyor. Düşmanlarla yapılan çatışmada yaratıklarla kişileri birbirlerine düşürdüğünüz sahneler var. Gelgelelim bu biraz hudutlu tutulmuş, daha çok birbirlerine düşürmek isterdim açıkçası! Ellie, birinci oyundaki üzere bıçağı ustaca kullanıyor ve irtihal sahnelerinde çıkan sesler sahiden ürkütücü. Yakın dövüş çok daha keyifli bir hale gelmiş, yani gerçekçi olmuş. Konum mahal hücumlardan kaçmayı başarırken, counter-attack yapabiliyor olmanız âlâ düşünülmüş.
Oynanıştan bahsederken silahların da üzerinde durmadan geçmeyelim. Birinci oyundakine nazaran silah sistemi biraz daha gelişmiş, yeni seçeneklerimiz de var. Tabancalar, pompalı tüfekler, yay ve oklar ve elbette çeşitli bombalar. Bu silahları da oyunda vakit hengam önünüze çıkacak masalarda geliştirebiliyorsunuz; bu da topladığınız materyallerle alakalı. O yüzden her tarafı güzelce dolaşın, ne bulursanız yanınıza almayı ihmal etmeyin derim ben!
Naughty Dog, oyunun zorluk seviyesini materyale nazaran endekslemiş. Yani ne kadar zorluğu artırırsanız o kadar gereç badiresi çekiyorsunuz ve daha az mühimmatla düşmanları öldürmek elbette çok daha çok. Hele hele yaratıkların kimilerini nasıl öldürebileceğimi sahiden düşünemiyorum bile!
Pekala düşmanlarımız kimler? Yaratıklarımızdan başlayalım, daha akıllıcası hastalıklı olanlardan. Umum olarak birinci oyundakinden farklı bir tablo yok; çeşitlilik çok artmamış lakin bundan şikayetçi değilim açıkçası. Clicker’lar, Stalker’lar, Shamber’lar ve Bloater’lar… Bunlar sizi ardım arkam geren hastalıklılar. Stalker’lar çok daha can sıkıcı örneğin; nerede olduklarını anlamıyorsunuz ve en olmadık devranda önünüze dikiliveriyorlar. Bu hastalıklılar ne kadar enfekte olursa o kadar büyük ve devasa bir yaratığa dönüşüyor. Gelelim insanlara… FEDRA yani Birleşik Disaster Response Agency, birinci oyundan sonra önümüze çıkan yeni bir küme; gelgelelim bu küme Washington Kurtuluş Cephesi yani WLF isminde bir öbekle çatışma halinde. Bu küme epey disiplinli ve bir devlet ordusu üzere hareket ediyor. Saf Serefiler öbeği da var ki, bunlar hikayede hususî bir bölgeye sahipler. O ıslıkları hala kulağımdan gitmiyor!
Oyunun Türkçe alt yazı ve Türkçe dublajının da oldukça başarılı olduğunu söyleyebilirim.
Özetle The Last of Us Part II, bana beklediğimi verdi ve tekrar tekrar oynayabileceğim bir oyun önüme geldi. İnternette yapılan olumsuz icmallere aldanmadan evvel kendi deneyiminizden yola çıkmanızı öneriyorum. Birinci oyunu sevenlerin bu oyuna çok çokça burun kıvıracağını sanmıyorum.
Hürriyet Teknoloji Puanı: 96
